son
bir ağaç gölgesinde ölmek miydi? beklenen
yoksa cebindeki umutları ekmek mi? geleceğe
son günlerini yaşarken güz ortasında
yanılsamalar içinde kaybolur gidersin ağlak gözlerle
sebebsiz dolanır beyninde tutkular
sabah güneşini ararken perde arkasında
içindeki kaygılar yayılır evrene
ve büyür mantığın örterek karanlığını gecelerin
boşvermek için dolanırken şuursuzca
yorulupta bir duvar köşesinde yığılıp kalır yüreğin
bulunduğunda cesedin çamur içinde
tetiğine basamadığın soğuk tabancadan yayılır
boğazında düğümlenip kalan çığlığın
donmuş gözlerin uzaklarda sonrasızlığa yolalırken

naci sonay